Η Νέα Σελήνη στον Σκορπιό και το σκοτάδι - 1 Νοεμβρίου 2024
Κάποια πράγματα γίνονται στο σκοτάδι. Ένας σπόρος πρέπει να φυτευτεί σε μέρος σκοτεινό για να καταφέρει ν’ αναπτυχθεί όπως η Φύση ορίζει. Όπως ένα τζιτζίκι, ως προνύμφη, περνάει τα χρόνια του αργάααα στο χώμα. Ένα ωάριο, ένα έμβρυο, ένας άνθρωπος -ως βρέφος- στην μήτρα της μητέρας του.
Κάποια πράγματα θέλουν χρόνο για ν’ αναπτυχθούν. Κατά βάθος, τα περισσότερα αξιόλογα «πράγματα» έχουν απαιτήσει χρόνο, έχουν αναπτυχθεί με υπομονή. Η αγάπη ίσως είναι λιγότερο φανερή μέσα στα σκοτάδια, όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Κι είναι ειρωνεία καθώς στα σκοτάδια καραδοκεί συχνά ο φόβος. Τουλάχιστον όταν είμαστε μικρά, συνήθως το σκοτάδι συνδέεται με τον φόβο. Όμως το αντίθετο του φόβου, όπως ένας σοφός και γλυκός άνθρωπος κάποτε μου υπέδειξε, είναι η αγάπη.. Ας μην βιαστώ να το ονομάσω αγάπη ενός ανθρώπου, δεν χρειάζεται. Η αγάπη της μητέρας Φύσης, η αγάπη και η εμπιστοσύνη στην ζωή και στην πορεία της είναι αρκετή μέσα στο σκοτάδι. Υποθέτω.
Οπότε κάποιες φορές, κάποια πράγματα αναπτύσσονται στο σκοτάδι, με την επιθυμία και την αγωνία για την επίτευξη της πλήρης ανάπτυξής τους. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ενεργό. Στην τελική η λέξη «φόβος» μπήκε στην συνάρτηση επειδή το δικό μου κεφάλι τον έφερε, και είναι πιθανώς αναληθές! Ο φόβος μπορεί να κρύβει δέος και αυτό που θέλουμε πραγματικά, αυτό που θα μας προσφέρει την ευφορία που ψάχνουμε.
Μια αμέσως επόμενη ειρωνεία, καθώς φέρνουμε την εικόνα ενός σπόρου που μεγαλώνει στο χώμα, είναι ότι στο χώμα είθισται να βάζουμε τους νεκρούς μας. Ανθρώπους που προφανώς αγαπήσαμε συνειδητά, σίγουρα αγαπήσαμε υποσυνείδητα και ασυνείδητα. Αφού είναι οι «δικοί» μας νεκροί, έχουμε κάτι από εκείνους κι εκείνοι είχαν/έχουν κάτι δικό μας. Εκεί που ο σπόρος μεγαλώνει, εκεί βάζουμε και αυτό που άλλοτε ήταν ζωή να κοιμηθεί. Τόσο κοντά κι ας μοιάζουν μακριά, τόσο όμοια κι ας λέει η λογική ότι είναι πλέον ανόμοια. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Είναι ο θάνατος και η αναγέννηση, η μεταμόρφωση.
Άλλωστε, και οι ρίζες των δέντρων είναι στο σκοτάδι. Εκεί που βάζουμε τις δικές μας «ρίζες». Πώς θα μπορούσε ένα τζιτζίκι στο χώμα ή ένας σπόρος ν’ αναπτυχθεί, αν δεν έβρισκε να πάρει θρεπτικά συστατικά από τον τριγύρω χώρο του; Από αυτό που υπήρξε και δεν υπάρχει πια; Ίσως υπάρχει, απλώς δεν το βλέπουμε.
Η Νέα Σελήνη που γίνεται την 1η Νοεμβρίου, ώρα 14:47, στις 9ο35’ του μυστηριώδη Σκορπιού, με την αχανή και αβυσσαλέα αγάπη που έχει μέσα του και που προτιμά να πληγώσει τον εαυτό του παρά να την δείξει φανερά… Αυτή η Νέα Σελήνη βρίσκεται σε τρίγωνο με τον ανάδρομο στους Ιχθύς Κρόνο, τιμώντας τον χρόνο, την προσπάθεια και την σοφία που χρειάζεται για ν’ αναπτυχθεί τ’ οτιδήποτε «νέο».
Το ένστικτο είναι δυνατό. Το ένστικτο της επιβίωσης, το πάθος και η δύναμη, με τον Άρη στον ευαίσθητο αλλά δυναμικό Καρκίνο (δυναμικός αναλόγως με τα…φεγγάρια) σε αντίθεση με τον Πλούτωνα στον δυναμικό και φαινομενικά-όχι-τόσο-ευαίσθητο Αιγόκερω. Άρης και Πλούτωνας κυβερνούν τον Σκορπιό, ο παραδοσιακός και ο μοντέρνος κυβερνήτης.
Η αντίθεση Άρη-Πλούτωνα σημαίνει πολλά, τα οποία εδώ θα παραβλέψω (εντάσεις, εγωισμοί, διαξιφισμοί παντός είδους, σεξ). Δεν είναι της ώρας. Είναι η ώρα της σιωπής, με τη Νέα Σελήνη στον Σκορπιό την 1η Νοέμβρη 2024. Κι ας φωνάζει η ευδιάθετη Αφροδίτη στον Τοξότη σε αντίθεση με τον Δία στους Διδύμους, κι ας θέλουν να… ξεσαλώσουν (ιδανική σχεδόν όψη για trick or treat όπου αυτό τιμάται, μαζί και με το Halloween). Είναι η ώρα της σιωπής, για να υπάρξει χώρος να τιμηθεί το σκοτάδι, η αγάπη, το φως που βρίσκεται στο τέλος του όποιου σκοτεινού διαδρόμου.
Κι ας μην είναι παρά η νηνεμία πριν από την όποια καταιγίδα. (Ε εντάξει… σε δυο εβδομάδες έχουμε Πανσέληνο στον Ταύρο και σε σύνοδο με τον Ουρανό. Πόσο λέτε θα κρατήσει η όποια σιωπή;)
Όσο για τον Αιγόκερω, μην τους πιστεύετε… λιντσάρουμε καθημερινά τον εαυτό μας για να κρύψουμε την ευαισθησία. Το αντίθετο του Καρκίνου πραγματικά. Εκείνος (συνήθως) δείχνει την ευαισθησία του, μετά κρύβεται στο καβούκι για να προστατευτεί και να νιώσει ασφαλής. Ο Αιγόκερως (συνήθως) συστηματικά εκτίθεται όσο και όπου χρειάζεται, έχοντας καταπιεί την ευαισθησία του, μην τυχόν την δει κανείς και τον πει αισθηματία.
Σαν την κατσίκα που μόλις νιώσει ασφάλεια επιστρέφει το φαγητό της από το στομάχι στο στόμα, ξεκινάει να μηρυκάζει στα κρυφά. Κάπως έτσι γίνεται με την ευαισθησία στα κρυφά και βουβά. Αυτή η διεργασία πιθανώς γίνεται λυπηρά συνειδητή μόνο από τον ίδιο. Μοναχικό γεύμα, μισή χαρά.
Για όποια και όποιον τυχόν γνωρίζει, ξέρετε τι έχουν τα ποδαράκια αυτού του τράγου; Θυμάμαι πόσο περίεργα περπατούσε, με μεγάλη προσπάθεια. Κι ήταν τόσο όμορφος, με ασημένιο τρίχωμα...
Πηγές φωτογραφιών:
Από το δικό μου αρχείο.
Η Τζίνα στην Νέα Πεντέλη. Ναι, ήταν ημίαιμη σκυλίτσα, όχι λύκος - κι ας έμοιαζε πολύ.
Κατσίκα στην Λευκάδα
Τράγος στην Λευκάδα
Kommentarer