Περί αναβλητικότητας ο λόγος
Το ν’ αναβάλλουμε δράσεις είναι πρακτική προς αποφυγήν. Καθημερινά, υπάρχει σωρεία διαδικασιών και υποχρεώσεων που πρέπει να τακτοποιηθούν, είτε αυτές αφορούν κοινωνικά, εργασιακά, οικονομικά ή προσωπικά θέματα. Συχνά, κάποιες υπόκεινται σε αναβολή..
Αυτό που αρκετές φορές μ’ έχει απασχολήσει, ερχόμενο σήμερα πολύ έντονα στην επιφάνεια, είναι όταν αναβάλλουμε αυτά που θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να κάνουμε για τον εαυτό μας. Από κάτι τόσο φαινομενικά μικρό όσο να κάνω παρατήρηση στον αναιδέστατο που, ταξιδεύοντας στον Σαρωνικό, πέταξε την γόπα του τσιγάρου του μέσα στη θάλασσα, στο ν’ αφιερώσουμε χρόνο φροντίδας και περιποίησης στο σώμα και την υγεία μας. Από το να τελειώσω κι αναρτήσω τα όσα κείμενα ξεκίνησα να γράφω κι άφησα στο 90%, μέχρι να κάνουμε τ’ όποιο ξεκίνημα, όποιο πείραμα, όποια νέα δραστηριότητα σκεφτόμαστε ότι θέλουμε.
Γράφοντας τα παραπάνω, σκέφτομαι ότι ο φόβος θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας αυτής της αναβλητικότητας που μας διακατέχει συχνά… Ο φόβος του να εκφράσουμε, να δηλώσουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που είμαστε. Ο φόβος του να δοκιμάσουμε κάτι που είναι έξω απ’ τα νερά μας. Ίσως όμως κι ο φόβος της αποδοχής και της ενδεχόμενης κριτικής.
Βέβαια, υπάρχει πάντα το ζήτημα του λάθος προγραμματισμού χρόνου/συγχρονισμού, ώστε αναγκαζόμαστε ν’ αναβάλλουμε κάτι. Πάραυτα, οι λόγοι που συντελούν στην αναβλητικότητα δεν αποτελούν το κίνητρο που ξεκίνησα να γράφω τώρα. Ενδιαφέρον μου προκάλεσαν οι συνέπειες αυτής. Φαύλος κύκλος καθώς είναι όλα, οι συνέπειες ίσως τελικά φέρουν στην επιφάνεια και τους λόγους, την πηγή..
Έχοντας ήδη γράψει δυο προσωπικές μου αναβολές – ναι, ακόμα σκέφτομαι ότι έπρεπε να είχα κάνει παρατήρηση στον ανεγκέφαλο που πέταξε το τσιγάρο του, λίγο πριν τα Μέθανα. Θ’ άλλαζε κάτι; Θα γλίτωνε η θάλασσα; Δεν ξέρω. Υπάρχει το φαινόμενο της πεταλούδας, ξέρετε. Πείτε με ρομαντική, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ισχύει. Όπως και να ‘χει, θα είχα νιώσει δικαίωση ώστε να μην το σκέφτομαι ακόμα, 5 μέρες αργότερα. Όμως τ’ ότι γράφω κείμενα που τελικά αναβάλλω ν’ αναρτήσω, ομολογώ με πονάει, μ’ απογοητεύει και ταλανίζει εξίσου με την παρατήρηση που δεν έκανα ποτέ.
Σκέψεις ανεπάρκειας και μια μανία τελειότητας θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από τέτοιες αναβολές. Μοιάζει αρκετά πιθανό ένα άτολμο («άτομο» ήθελα να γράψω, όμως τα δάχτυλα έδρασαν μόνα τους)… Λοιπόν, ένα άτομο θα κλείσει από μόνο του την πόρτα που οδηγεί στην έκφραση και ανακούφισή του. Αν καθυστερούμε κι αναβάλλουμε κάτι επειδή δε μοιάζει αρκετό, τέλειο, ολοκληρωμένο, απλώς μένει ανεκπλήρωτο – το έργο, η σκέψη, η πράξη.
Πριν λίγο καιρό, ένας podcaster που παρακολουθώ, εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για το βιβλίο του Rick Rubin (μουσικός παραγωγός), με τίτλο “The Creative Act; A way of Being”. Έσπευσα να δω στο διαδίκτυο περί τίνος πρόκειται. Μια παράθεση από το βιβλίο ήταν αρκετή για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, κι ας μην το έχω ακόμα παραγγείλει (…).
Σε δική μου μετάφραση:
«Ένα ποτάμι υλικού κι έμπνευσης ρέει μέσα μας. Όταν μοιραζόμαστε τις δουλειές και τις ιδέες μας, αυτές αναπληρώνονται. Κρατώντας τες μέσα μας, μπλοκάρουμε την ροή. Το ποτάμι δε μπορεί να τρέξει και οι νέες ιδέες έρχονται με αργό ρυθμό.
Σε μια νοοτροπία αφθονίας, το ποτάμι ποτέ δεν στερεύει. Οι ιδέες συνεχώς κατεβαίνουν με το νερό και ο καλλιτέχνης είναι έτοιμος να τις απελευθερώσει, με πίστη ότι θα έρθουν ακόμα περισσότερες.
Αν ζούμε σε μια νοοτροπία έλλειψης, καταλήγουμε να συσσωρεύουμε εξαιρετικές ιδέες, σαν ρακοσυλλέκτες.» (Rick Rubin)
“A river of material flows through us. When we share our works and our ideas, they are replenished. If we block the flow by holding them all inside, the river cannot run and new ideas are slow to appear. In the abundant mindset, the river never runs dry. Ideas are always coming through. And an artist is free to release them with the faith that more will arrive. If we live in a mindset of scarcity, we hoard great ideas.”
― Rick Rubin, The Creative Act: A Way of Being
Το παραπάνω ταιριάζει σαφώς σε δημιουργικές ενασχολήσεις. Όμως ισχύει γενικώς στη ζωή, για όσα θέλουμε να κάνουμε, όσα θέλουμε να πούμε, ακόμα και σε αυτά που νιώθουμε κι έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε για να ελαφρύνουμε! Ένα ακόμα παράδειγμα: όταν αναβάλλουμε να καθαρίσουμε τον χώρο μας από περιττά πράγματα, γινόμενοι εν γένει ρακοσυλλέκτες. Κι αυτά τα πράγματα γίνονται βαρίδια.
Κάποιοι κίνδυνοι, συνεπεία της αναβλητικότητας
Εφόσον κάτι δεν έχει ολοκληρωθεί, υπάρχει μια εκκρεμότητα, ακόμα κι αν αυτή δεν βρίσκεται σε συνειδητό επίπεδο. Ουσιαστικά αυτό είναι το τρομακτικό… Μια υποσυνείδητη εκκρεμότητα τυραννά το άτομο, που καταλήγει στην…
Αίσθηση ανικανοποίητου. Απλώς νιώστε αυτές τις δυο λέξεις. Δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης.
Απογοήτευση και τύψεις. Κάποιες φορές αναβάλλουμε κάτι επειδή περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να το τελειώσουμε, να κλείσουμε τον κύκλο. Μόνο που η ζωή δεν μας περιμένει. Κάθε μέρα εξελίσσεται, το ένα πράγμα φέρνει το άλλο και λίγη σημασία δίνει στο δικό μας πρόγραμμα και τις αναβολές. Θα έρθει η στιγμή που ελάχιστη σημασία έχει αυτό που θέλαμε, αυτό που ξεκινήσαμε να κάνουμε. Είτε επειδή εμείς δεν το θέλουμε πια (αλλά παραμένει το απωθημένο), ή επειδή οι περιστάσεις άλλαξαν, έγιναν δυσμενείς κ.ο.κ.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το κάθε πράγμα θέλει τον καιρό του. Ναι, καλό είναι να το μελετήσουμε παραπάνω, όμως καλό είναι και να πράττουμε αυθόρμητα, με όλο μας το είναι, κοντά στην στιγμή που γίνεται η σύλληψη της ιδέας, η παρόρμηση.
Απ’ την άλλη, στην εποχή που ζούμε και με το εύρος της διαθέσιμης πληροφορίας, κάποια πράγματα νομίζουμε ότι θέλουμε να τα κάνουμε. Πυρπολούμαστε τόσο με εικόνες, λέξεις, απόψεις, που υπάρχει σχεδόν πιεστική ώθηση προς δράσεις. Τις οποίες όμως, κατά βάθος, ΔΕΝ επιλέξαμε συνειδητά. Έτσι, καταλήγουμε ν’ αναβάλουμε σημαντικές δράσεις, τις επιθυμίες μας, προκειμένου π.χ. να καταναλώσουμε την κάθε ανάρτηση στα «κοινωνικά δίκτυα», με ανελέητο σκρρρρολ (Τς τς τς).
(Η φωτογραφία, κλασικά, από δικό μου αρχείο)
Comments